Op een dag werd ik gebeld door de maatschappelijk werkster die verbonden is aan een hospice. Of ik contact wilde opnemen met een mevrouw van wie haar man afgelopen zomer is overleden. De maatschappelijk werkster hoopte dat ik iets voor deze mevrouw zou kunnen betekenen.
Prima, ik ga haar bellen en dan zien we of ik inderdaad iets voor haar kan betekenen.
Zo gezegd, zo gedaan en de volgende dag kan ik naar mevrouw toe.
Mevrouw ziet er erg treurig uit, loopt moeizaam en zakt neer op de bank die overvol ligt met condoleancekaarten.
Op de vraag: hoe gaat het vandaag met u begint mevrouw te vertellen wat ze al ondernomen heeft om wat steun te krijgen in deze rare corona tijd. Ze is van het kastje naar de muur gestuurd, alleen de huisarts spreekt ze geregeld.
En op de vraag of meneer lang ziek geweest is komen de woorden als een waterval over haar lippen.
Soms moet ze even stoppen met vertellen omdat de emoties hoog oplopen, dan stopt ze even om iets te halen wat ze me wil laten zien omdat dat bij het verhaal hoort.
Ineens is het twee uur later, ik zeg mevrouw dat ik weer naar huis ga.
We nemen afscheid, mevrouw bedankt me omdat ik naar haar wilde luisteren. Ze had haar verhaal nog niet kunnen doen bij vrienden en vriendinnen. In de week van het overlijden was iedereen behulpzaam, maar in de tijd daarna ging ieder weer zijn of haar eigen weg. Het leven van mevrouw stond stil, zij moet een nieuwe weg zoeken om met deze nieuwe situatie om te leren gaan.
Neem de tijd om naar elkaar te luisteren, dan kan er zoveel meer bereikt worden.